මරඋගුල

ටික දවසකට කලින් අපේ මහම්මා කෙනෙක් ඇවිත් මා එක්ක කතාවට වැටිලා මූණ ඇඹුල් කරගෙන සුසුම් හෙළමින් කියනවා ‘රේස් එක තමයි ඉතින් දුවන්නෙ. ප්‍රශ්න නිමක් නැහැ’ කියලා. එයා විතරක් නෙමේ, හැමෝම මතුරන මන්තරේනෙ. මේ අයගෙ කතාව හරියට ඒගොල්ලො ගෙවන ජීවන රටාව ගැන ඒගොල්ලන්ට කරන්න දෙයක් නෑ වගේ. මොකද කවුරුත් ඇවිත් තුවක්කුවක් පෙන්නලා බල කරලයැ ඔය රේස්

දරුවා දාන්න හොඳ ඉන්ටර්නැෂනල් ස්කූල්ද? සාමාන්‍යය ඉස්කෝලෙකටද?

දරුවෙක්‍ට ඉගෙනගන්න ඉන්ටර්නැෂනල් ස්කූල්ද රජයේ පාසැල්ද වඩා හොඳ කියන එක ගැන බුකියේ සංවාදයක් යනවා. ඒ ගැන මට තියෙන්නෙ පොඩ්ඩක් වෙනස් විදියක අදහසක්. මම ළමයි බිහි කරන්න දායක වෙන්නෙ නැති වුනාට මට ළමයෙක් හිටිය නම් ඉස්කෝලය තෝරාගැනීම ගැන කතාවෙදි මම මුලින්ම බලන්නෙ යම් ඉස්කෝලෙක සිසුන්ට දඬුවම් විදියට ගහනවද නැද්ද, ඔවුන්ට ලබා දෙන දඬුවම් ක්‍රම මොනවද, ගුරුවරුන්

පොත් වලට ගරු කිරීම ගැන

පොත් වලට ආදරය කරන්න කියල පොඩි කාලෙ අපිට කියල දෙනව. පොත් වලට පොත් පොත් වීම නිසාම ගරු කරන්න කියන එකයි අදහස. පොත් වලට පොත් වීම නිසාම ගරු කරන්න කියන අදහස එනව වෙන්න පුළුවන් සමහර පොත් ‘ජීවිතේ ගොඩයන්න’ උදව් කරන නිසා. අධ්‍යාපනය කියන්නේ බුදුඅම්මෝ ලෙවල් එකේ යමක් කියන අදහස. අපි හැමෝම දන්න පරිදි අධ්‍යාපනයෙන් (ඊට අදාල

සුටුස් ගාලා තිබිලා එකපාරම හුටුස් ගාලා අතුරුදන් වෙන සදාචාරය

අපි එදිනෙදා කතා කරන මාතෘකා ගත්තම, උදා – ළමා මහණ කිරීම්, ස්ත්‍රී දූෂණ, ඒකාධිපතිවාදයේ අවුල, යුධ අපරාධ etc – ඒවයේදි කිසිම ප්‍රශ්නයක් නැහැ මූලික එකඟතා එකතුවක් (common ground එකක්) මත පදනම් වෙලා අපි ඒවා ගැන කතා කරනව. නමුත් ඔය කතාබහ මාරු වුනොත් අපේ ජීවන රටාව, අපේ පහසුව, අපේ ආශාවල් හරි අපේ පැවැත්මේ සාංදෘෂ්ඨික වටිනාකම් වලට,

පියුමි හංසමාලිට ඔහොම කරලා මදි!

අපි ඕනම මනුස්සයෙක්ට කැමති ඇයි හෝ අකමැති ඇයි කියල ඇහැව්වොත් අපිට දෙන්න හේතු තියෙනව (ඒ හේතු ඇත්තම ඒවා වෙන්නත් පුළුවන් නොවෙන්නත් පුළුවන්. මොකද ඇත්තම හේතු තියෙන්නෙ අවිඥ්ඥානයේ හැංගිලා කාටවත් පේන්නෙ නැති තැන් වල). අපි බලමු මේ ආකාරයෙන් සමාන්‍යය සාම්ප්‍රදායික ජනමනසට පියුමි හංසමාලි නම් තනි ගැහැණිය මෙච්චර නොදිරවන්නේ ඇයි කියල. 1. දෙන ලද යම් සාම්ප්‍රදායික රාමුවකට

වේවැල් කෝටු නාරං සියඹලා අතු

මගේ පියා කුඩාකාලයේ කළ වැරදි වලට දඬුවම් ලෙස ඔහුගේ පියා ඔහුව ගසක බැඳ දිමි ගොටු දැමූ අයුරු ගැන කථා මා කුඩා කාලයේ සිටම අසා තිබුණි. ඔහු එය මා හා පැවසුවේ ආඩම්බරයෙනි. රාජසභාවේ කිවිසුමක් යෑම වැනි වැරදි වලට පවා සිර රටවැසියන්ව උල තැබූ, රාජ උදහසට ලක් වූවන්ව ප්‍රසිද්ධියේ හිස ගසා, ඇතුන් ලවා පාගවා මැරූ රාජාණ්ඩු ක්‍රමය

දන්න දේකුත් නැති නොදන්න දේකුත් නැති; අපි!

දින කිහිපයකට කලින් නිවසට ආපු මිතුරියක් ඇගේ රාජකාරී ස්ථානයේදී ඇයට මුහුණ දෙන්න වෙලා තියෙන අපහසුතාවයක් ගැන විස්තරයක් අප එක්ක බෙදා ගත්තා. ඇය අපත් සමඟ කිව්වේ ඇය වාර්තාකරන ඉහළ නිළධාරිනිය (බොස්/බොසී?) ඇයව කැඳවා ඇගේ ගවුම් වල දිග කොට ගැනත්, විවේක කාලයන් වලදී ඇය පිරිමි ළමුන් හා තේ බීමට යාම ගැනත් ඇයට උපදෙස් දීමට පටන් ගත් බවයි.

මහවිරුවා සහ රණවිරුවා

-මහවිරුවා වගේම රණවිරුවා කියන්නේත් තක්කඩි වචන- සෙබළු කියන්නෙ කවුද? යුද්ධයට අදාලව ගත්තොත්, මට හිතෙන විදියට සෙබළු කියන්නෙ අපේම පව් කරගහන්න වෙච්චි අසරණයො. නැති බැරි කමට. අහිංසක දුප්පත් මිනිස්සුන්ගෙ පවුල් වල ඉපදිච්ච අසරණ කොල්ලො. මම වගේම ආශාවල්, බලාපොරොත්තු, හීන තිබ්බ උන්. මගෙයි උන්ගෙයි වෙනස මොකක්ද? මට ජීවිතයක් තිබ්බා. අනාගතයක් තිබ්බා. අහිමි වෙන්න දේවල් තිබ්බා. වාසනාවට ජීවත්

ආගම ; මෝඩයන් බෝ කිරීම

ආගම කියන්නේ අතාර්කිකත්වයයි. බුද්ධිමය අවබෝධය වෙනුවට බිය මුල් කරගෙන ක්‍රියාකිරීම යෝජනා කරන ක්‍රමයකටයි. සාක්ෂි සාධක වලට ගරු කිරීම සහ බුද්ධිමය විමසුම වෙනුවට තමා නිවැරදි බව කොන්දේසි විරහිතව විශ්වාස කරන්නට පුහුණු කරන චින්තනයයි. පවතිනවාදැයි නොදත් පරලොව පැවැත්මකට පරම වැදගත්කම ලබාදී මෙලොව ජීවිතය දෙවැනිකොට දැමීමයි. කටුක සත්‍යයන් වලට මුහුණ දීමට හැකි මිනිසෙක් වෙනුවට සහනදායී මිත්‍යාවන් පසුපස දුවනා

නාඩගම්කාරයෝ : හාමුදුරුවෝ සහ S.K. සිරිසේන

නාඩගම්කාරයෝ ටෙලිනාට්‍යයේ මගේ වැඩියෙන්ම සිත් ගත්ත චරිත දෙකක් තියෙනව. පන්සලේ හාමුදුරුවො: මුලින්ම මම හාමුදුරුවන්ගේ චරිතයට ආස වුනේ එක සිද්ධියක් නිසා. සරා ඇතුළු ගැන්සිය තමන්ගේ වාඩියට ගිණිතිබ්බේ හාමුදුරුවන්‍ ය කියල හිතල පන්සලට ඇවිත් හාමුදුරුවන්ට බැනගෙන බැනගෙන යනව. හාමුදුරුවො ඒ ඔක්කොම උපේක්ෂාවෙන් අහන් ඉන්නව. පැත්තක හිටිය ලේකම් මහත්තයා අවලාද කියද්දි හාමුදුරුවො කියනව, ඒ අයගේ කේන්තිය මෙහෙම පිට